«چندین بار خود شاه شخصا به نظارت بنایی تکیه آمده، حاضر به بحث و اصلاح و انتخاب جزئیات شده، حتی نحوه پوشش سقف را خودش امر می‌کند و بعضی مواقع تا پاسی از شب در تکیه حضور می‌یابد تا مطمئن شود کار طبق میلش پیش می‌رود.»
به گزارش ایکتیول به نقل از پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، تکایا (مفرد: تکیه) به فضاها و بناهایی اطلاق می‌شود که ویژه برگزاری مجالس عزاداری و اغلب آیین سینه‌زنی در ماه‌های محرم و صفر، خصوصا دهه عاشورا، در فرهنگ مذهبی ایران ساخته می‌شدند. این مکان‌ها، چه به صورت ساده و محقر و چه عظیم و پرشکوه، نقش مهمی در شکل‌دهی و استمرار مجالس سوگواری شیعیان داشته‌اند و از لحاظ معماری، اجتماعی و مذهبی از عناصر هویتی ایران به شمار می‌روند.
گرچه سابقه عزاداری امام حسین(ع) به نخستین قرون پس از واقعه عاشورا بازمی‌گردد، اما شکل‌گیری تکایا به معنای امروزی را باید متعلق به دوران صفویه دانست. با رسمی شدن تشیع دوازده‌امامی در ایران صفوی عزاداری‌ها ساختارمندتر شد و حکومت امکانات بیشتری برای برپایی مجالس به‌ویژه در دهه محرم فراهم کرد. در این دوره، نه‌تنها تکایا بلکه حسینیه‌ها و دارالحسین‌ها نیز در اقصی‌نقاط کشور شکل گرفتند؛ اما واژه «تکیه» اغلب به‌ویژه برای سینه‌زنی و تعزیه رایج بود.